Στο βιβλίο αυτό η συγγραφέας εξετάζει το φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα, ερμηνεύοντας το μέσα από το πρίσμα της θεωρίας περί "Ηγεμονικού Ελέγχου" του A. Gramsci. Βασισμένη στη θεωρία αυτή, ισχυρίζεται ότι οι άντρες, μέσω κοινωνικών θεσμών όπως η οικογένεια, η εργασία και η εκπαίδευση, ηγεμονεύουν τις γυναίκες, δηλαδή τις κρατούν σε μια θέση υποτέλειας. Η ηγεμονική αυτή συμπεριφορά των ανδρών εξετάζεται διαχρονικά, προκειμένου να επισημανθούν οι γυναικείες αντιδράσεις και οι περαιτέρω ανδρικές στάσεις. Σκοπός του βιβλίου είναι να εξηγήσει πώς οι γυναίκες προσπάθησαν να προωθήσουν τα συμφέροντά τους σε διάφορες χρονικές περιόδους, πώς οι άντρες αντέδρασαν και ποια ήταν τα αποτελέσματα κάθε "σύγκρουσης". Η έρευνα καταλήγει στο ότι, αν και οι Ελληνίδες απέκτησαν νομικά, εκπαιδευτικά, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα, απομένει να ενστερνιστούν την ιδέα της ισότητας. Δηλαδή, όχι μόνο να απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα στις επίσημες σχέσεις τους με κρατικούς ή άλλους φορείς, αλλά να βιώσουν την ισότητα σε προσωπικό επίπεδο.