Το παρόν πόνημα έχει ως αντικειμενικό σκοπό να αναλύσει και να ερμηνεύσει τη στρατιωτική πολιτική που ασκήθηκε κατά την περίοδο της οθωνικής μοναρχίας, ιδιαίτερα μάλιστα κατά την πρώτη δεκαετία (1833-1843), η οποία αποτελεί εξάλλου την περίοδο της θεσμικής θεμελίωσης του νεοελληνικού κράτους με σημασία καθοριστική για τις επόμενες δεκαετίες....

Ποιος ευθύνεται για το "Μαύρο ’97"; Αποδόθηκαν ευθύνες; Η πρώτη επέμβαση του στρατού στα πολιτικά πράγματα το 1909 συνιστά επανάσταση ή πραξικόπημα; Συνέβαλε στην "Ανόρθωσιν των κακώς εχόντων" ή λειτούργησε "διαλυτικά" για το στράτευμα; Αλλά και τι σήμαινε για την πολιτική ζωή της χώρας τις επόμενες δεκαετίες; Ποιος ήταν ο κύριος συντελεστής στις νίκες των Βαλκανικών Πολέμων; Αλλά και ποιος ευθύνεται για τον πρώτο μεγάλο διχασμό που συντάραξε τη χώρα τη δεκαετία του 1910 και άφησε ανοικτές πληγές για πολλά ακόμη χρόνια στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας; Αποτελούσε κεραυνό εν αιθρία ή ήταν προδιαγεγραμμένη η σύγκρουση; Ήταν "αντιβασιλικός" ο πρωθυπουργός και υπουργός Στρατιωτικών Βενιζέλος; Πόσο παράτολμη ήταν η Μικρασιατική επιχείρηση; Και, κυρίως, ποιος ευθύνεται για τη μεγάλη καταστροφή που ακολούθησε το ’22; Ένοχοι ή αθώοι οι "έξ" που εκτελέστηκαν στο Γουδί; Είναι ορισμένα ερωτήματα που τίθενται στην παρούσα μελέτη και επιχειρείται η επανατοποθέτησή τους, χωρίς βέβαια να δίνονται οριστικές απαντήσεις, αφού η Ιστορία συνεχίζεται να γράφεται....

Από τον προεπαναστατικό κλεφταρματολισμό έως τις αρχές του 20ού αιώνα ο ελληνικός στρατός υπήρξε ένας κομβικής σημασίας θεσμός....

Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος αλλά και Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, Χαρίλαος Τρικούπης και Θεόδωρος Δηλιγιάννης, Ελευθέριος Βενιζέλος και Ιωάννης Μεταξάς, Θεόδωρος Πάγκαλος και Γεώργιος Κονδύλης, Νικόλαος Πλαστήρας και Γεώργιος Παπανδρέου: μερικά μόνον ονόματα, με έντονο πολιτικό στίγμα, που ανέλαβαν κατά καιρούς το Υπουργείο Στρατιωτικών, μέσα σε μια ιστορική διαδρομή 117 ετών του νεοελληνικού κράτους....

Η μι­κρα­σι­α­τι­κή κα­τα­στρο­φή έχει χα­ρα­κτη­ρι­στεί, ίσως όχι άδι­κα, ως η με­γα­λύ­τε­ρη εθνι­κή ήτ­τα για τον ελ­λη­νι­σμό...