Η Ιστορία της Λατινικής Λογοτεχνίας αρχίζει με δύο εισαγωγικά κεφάλαια που κατατοπίζουν για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε η λατινική λογοτεχνία και διαβάστηκε στην αρχαιότητα, προσδιορίζοντας την αμοιβαία σχέση μεταξύ συγγραφέα και κοινού στη Ρώμη. Στη συνέχεια περιλαμβάνει κεφάλαια για κάθε συγγραφέα και για κάθε λογοτεχνικό είδος χωριστά, μέσα σε ένα ευρύ χρονολογικό πλαίσιο. Αφετηρία της αποτελεί το 240 π.Χ., με την πρώτη λογοτεχνική μαρτυρία από τον Λίβιο Ανδρόνικο, και εκτείνεται έως τις αρχές του 5ου αιώνα μ.Χ., με το έργο του Αυγουστίνου., "De civitate Dei", το οποίο σημειώνει το τέλος του αρχαίου κόσμου στη λατινική δύση. Στο κύριο μέρος έχει δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην κριτική θεώρηση, ενώ το υλικό που αναφέρεται στη βιβλιογραφία, τις χρονολογίες και τη βιογραφία, παρουσιάζεται στο Παράρτημα Συγγραφέων και Έργων, στο τέλος του τόμου.