«Ο βοριάς φυσούσε μανιασμένα, παρασύροντας από τον ουρανό τεράστια χειμωνιάτικα σύννεφα, μαύρα και πυκνά, που έριχναν περνώντας στη γη σφοδρές νεροποντές. Η αγριεμένη σαν θεριό θάλασσα μούγγριζε και κτυπούσε με δύναμη στην όχθη πετώντας εκεί πελώρια κύματα, που με κίνηση αργή άφριζαν κι έσκαγαν σαν ριπές πολυβόλου. Ξανάρχονταν ρυθμικά το ένα μετά το άλλο, ψηλά σαν τα βουνά, σκορπίζοντας στον αέρα, κάτω από τα απόκρημνα βράχια, τον λευκό αφρό των κορυφών τους σαν οργισμένο ξέσπασμα τεράτων...». Οι «Ιστορίες της μέρας και της νύχτας» του κορυφαίου εκπροσώπου του γαλλικού νατουραλισμού, Γκυ ντε Μωπασάν (1850-1893), μας ταξιδεύουν στις απόκρημνες ακτές της Νορμανδίας, στο γλυκό φως του γαλλικού Νότου, όμως και στην άγρια και σκληρή Κορσική: αγάπη, τρυφερότητα, επιθυμίες, αλλά και φόνος γονιών, μέθυσοι, δειλοί αστοί, πανούργοι χωριάτες, εικόνες από έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις, όπου ο συγγραφέας αποτυπώνει τη ροή της ζωής, τη μέρα και τη νύχτα, σε μια συνέχεια, δίχως τέλος.