Τι κοινό έχουν τα τροπικά δάση της Ινδονησίας με τα παγωμένα νερά της Αρκτικής, οι δανέζικες νήσοι Φερόες με τη Σαπιέντζα στα ανοιχτά της Μεσσηνίας, τα καλντερίμια της Σαντορίνης με τα δελφινάρια των ευρωπαϊκών τουριστικών πόλεων, τα ιχθυοτροφεία οξύρυγχων με τα αμερικάνικα ιπποδρόμια, οι Ουκρανοί εστιάτορες με τη βρετανική βασιλική φρουρά, το πρωινό αυγό που μας καλημερίζει με το πουπουλένιο μαξιλάρι που μας καληνυχτίζει; Στοιχειώνονται όλα από τις βουβές κραυγές αμέτρητων ζώων που θεωρούμε κατώτερα και άρα δίχως δεύτερη σκέψη αναλώσιμα προς δική μας σίτιση, ένδυση, άνεση, εξυπηρέτηση, τέρψη, κοινωνική προβολή κι επίδειξη. Ο Πέτρος Κατσάκος στέκεται εκεί όπου οι πολλοί απλώς προσπερνούν για να αφουγκραστεί όλα εκείνα τα πλάσματα που θεωρούμε ότι στερούνται φωνής επειδή επιλέγουμε να μην την ακούσουμε, επειδή προτιμάμε να μην την καταλάβουμε. Αφουγκράζεται και καταγράφει τον κόσμο «μας» από τη δική τους σκοπιά, δανείζει τη φωνή του σε όλα εκείνα τα μη-ανθρώπινα ζώα στα οποία αρνούμαστε μια ισότιμη ύπαρξη πάνω στον πλανήτη ενώ γνωρίζουμε πως τους ανήκει εξίσου. Καταγράφει και μας καλεί να αλλάξουμε τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο, γιατί αν δεν πάρουμε θέση τώρα, σύντομα δεν θα μας μένει παρά να αφηγούμαστε ιστορίες για όσα με δική μας υπαιτιότητα χάσαμε, να θρηνούμε για όσα αλόγιστα καταστρέψαμε.