Η παρούσα εργασία είναι απόρροια μακρόχρονου προβληματισμού πάνω στη δυνατότητα της διδακτικής προσέγγισης του μαθήματος της Iστορίας σε παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας. Θίγονται ζητήματα σχετικά με το ρόλο του εκπαιδευτικού στην κατανόηση από μέρους των παιδιών των «πραγματικών» ιστοριών και τίθενται προβληματισμοί για την αναγκαιότητα ανάπτυξης της αίσθησης του χρόνου. Aκόμη, εξετάζεται η σημασία του πιαζετιανού μοντέλου για την κατανόηση των ιστορικών εννοιών, αλλά και η σπουδαιότητα των περιβαλλοντικών παραγόντων, μια και ο ρόλος του περιβάλλοντος, μέσα από την ιστορία του, συνεπικουρεί στην κατανόηση και ερμηνεία της ιστορικής δράσης του ανθρώπου. Eπιπλέον, υπογραμμίζεται ο ρόλος του ιστορικού παραδείγματος στην αναβίωση του παρελθόντος, καθώς και η συμβολή της τοπικής Iστορίας στην εξοικείωση των μαθητών με τη μεθοδολογία της ιστορικής έρευνας. Προβληματιστήκαμε ακόμη πάνω στο ζήτημα της πολιτισμικής κληρονομιάς και κατανόησης της ετερότητας, με την πεποίθηση ότι η ιστορική γνώση συμβάλλει στην ομαλή ένταξη παιδιών άλλης υπηκοότητας στο σχολικό περιβάλλον και στην κοινωνικοποίησή τους στο πλαίσιο της ενωμένης Ευρώπης και της πολυπολιτισμικής εκπαίδευσης. Πέρα από τη θεωρητική κατάρτιση, προχωρήσαμε σε συγκεκριμένες διδακτικές προσεγγίσεις και δραστηριότητες με προγράμματα απασχόλησης, όπως «H ιστορία της πόλης μου», «Πλατεία με ιστορικό όνομα», «Eπαγγέλματα που πέρασαν στην Iστορία», «Παραδοσιακές καλλιέργειες», «Σκεύη διατροφής των προγόνων» κ.ά.