Η Λ Ι Α Ν Θ Ο Ι Πονάνε οι άνθρωποι Το πιο μεγάλο τους χαμόγελο φορούν για να το κρύψουν Μ’ ένα δεν βαριέσαι, ξεγλιστράνε απ’ τη δυστυχία τους Σαν ηλίανθοι που αναγκαστικά κοιτάζουνε τον ήλιο Με την πρώτη βροχή γέρνουν το κεφάλι Μα ο σπόρος τους γεμάτος Και ντύνονται τα δάκρυα Για κουκούλα σκεπάζονται μια ψεύτικη δύναμη Κι αρνούνται να λυγίσουν Σαν βρέφη ν’ αγκαλιάσουνε τα πόδια τους να κοιμηθούν Να αφήσουν την απογοήτευση να ξεχυθεί στα μάτια Κι ο ήλιος τους ποτέ δεν ανατέλλει γιατί τον κρύβουν Αν δεν δύσεις, πώς θα γεννηθείς ξανά; Κ Α Θ Α Ρ Σ Η Όταν σε φίλο τις μύχιες σκέψεις ακουμπήσεις κι επίκριση δεν λάβεις Σαν εξομολόγηση που κανένας δεν είν’ αγιότερος από τον άλλο Όταν δίχως να σε δουν προσφέρεις κι ας μην έχεις αύριο ούτε κι εσύ...