«(...) Ποιήματα ‘’αιμοσταγή’’, με σουρεαλιστικές πενιές να συνοδεύουν την δραματικότητα του ρυθμού τους, θυμίζοντας εξεγερμένους και παραληρηματικούς στίχους ποιητών μας της γενιάς του ’70, (...) με χωνεμένες επιρροές από το μπίτνικ κίνημα και τον Μάη του ’68. (...) Μια ποίηση σπαρταριστή και γενναία που εμπεριέχει το σπέρμα της αισιοδοξίας και της εξέγερσης μέσα στο παροντικό τοπίο της καθολικής έκπτωσης των αξιών και της απόγνωσης». (Από τον πρόλογο του Θωμά Κοροβίνη) Φωτεινό μονοπάτι Στους πρόποδες νεκρού βουνού κάκτοι-τουπαμάρος το δείλι περιμένουν με πέδιλα-τροχάδια στα χελωνίσια πόδια τους από άχρηστα ελαστικά τροχών φτιαγμένα ορμητικά να ξεχυθούνε απ’ του λυκόφωτος τους πύρινους χρωματισμούς κι από στεγνών χειμάρρων ατραπούς στο πολιορκημένο Αγιακούτσο να βρεθούνε. Εκεί ψυχές αθάνατες Ίνκα, Ουάρι, Νάσκα, Τσαβίν, Μοχίκα, Τσαν Τσαν, Τσιμού, Ούρος, Αϋμάρα και άλλων αδερφών τους φυλακισμένες αιώνια πλάι σε τέλεια δομημένους γιγάντιους γρανιτόλιθους με εξαίσια γερακόμορφα Ίντι γλυπτά φρουρούς ή πέτρινα ανθρωπόμορφα κεφάλια ιαγουάρων χαμένα στη λάσπη και σε ζούγκλες με ιώβεια υπομονή λύτρωση καρτερούνε. Στου λυκαυγούς τα ρόδινα τα χρώματα ροδοστεφείς θα κουβαλούν μούμιες προγόνων βασιλιάδων από θαμμένες νεκροπόλεις ξεθαμμένες και πύργο πύργο κορφή κορφή σα κολιμπρί απ’ ανθό σ’ ανθό στα μονοπάτια για το Μάτσου Πίτσου αγγίζοντας γένια θεών ωσάν ημίθεοι φλεγόμενοι με ακτίνες του υπέρθεου άστρου θ’ αναστήσουν.