Ίχνη, λιμάνια, τάφοι Εσύ πέθανες κι εγώ μετανιωμένος εραστής ψάχνω να βρω τα ίχνη σου, δεν είναι όμως εύκολο, γιατί δεν άφησα τίποτα μια και δεν είμαι χαράκτης επιτυμβίων ούτε ζωγράφος κοριτσιών σε αττικές ληκύθους και δεν έχω το μαγικό το δίχτυ για να πιάσω αγνές ψυχές που έρχονται στα όνειρά μου. Μονάχα ο μαγνήτης της μνήμης μπορεί ν΄΄ αγγίξει τη λίγη χρυσόσκονη που μένει ακόμα από το πέρασμά σου. Έστω κι έτσι είσαι αθάνατη κι ευτυχισμένη παρέα με τα πουλιά και τα λουλούδια, με τ΄΄ αηδόνια που γλυκοκλαίνε τη νύχτα. Δυστυχισμένοι εμείς που αργοπεθαίνουμε σαν του νερού την άχνη που γίνεται σύννεφο, ψάχνοντας μάταια γι΄΄ απάνεμο λιμάνι του έρωτα, αφήνοντας ανάξια, ανεπαίσθητα ίχνη που κανένας δεν θα τ΄΄ αναζητεί να τα κάνει τραγούδι. Άγνωστα, αδέσποτα σκυλιά να τριγυρνούν στους δρόμους.