«Πάλι κάποιος είχε παίξει μαζί τους, κάποιο πολύ δυνατό κέντρο ασκούσε ισχυρή έλξη και τους κρατούσε όλους γύρω του. Ίσως να ήταν το ίδιο το κέντρο του κόσμου που είχε μετατοπιστεί σ’ αυτό ακριβώς το μέρος της Γης κι αυτή η παρέα ήταν πρόσωπα που προσπαθούσαν να τραβήξουν τους δρόμους τους, αλλά αυτοί οι δρόμοι γίνονταν διαρκώς κύκλοι που δεν έκλειναν ποτέ και τελικά… μάλλον έπρεπε να το έπαιρναν πια απόφαση: δε θα απομακρύνονταν ποτέ πραγματικά ο ένας από τον άλλον». Ένας ένας οι ήρωες της Αμμοθύελλας προσπαθούν να ξεχάσουν όσα τραγικά βίωσαν και να βάλουν τις ζωές τους σε νέους δρόμους. Όμως νέα μέτωπα θα ανοιχτούν μπροστά τους, εκκρεμότητες περιμένουν να κλείσουν, νέα πρόσωπα και νέα λάθη θα γίνουν ξανά εφιάλτης. Μαρακές, Ν. Υόρκη, Μπογκοτά, Λίμνη Κόμο. Σκόρπιοι δρόμοι σ’ έναν κόσμο, που τελικά θ’ αποδειχτεί πολύ μικρός για όλους τους, θα συγκλίνουν με τον πιο παράδοξο τρόπο και για μία ακόμη φορά, το Διαμάντι της Ερήμου και η κόκκινη έρημος Μερζούγκα, στο Μαρόκο, θα γίνουν το σημείο όπου οι πυξίδες θα οδηγήσουν τους πάντες. Οι ζωές είναι αλυσίδες που σέρνονται πίσω μας και αφήνουν ίχνη. Οι δικές τους ζωές έγιναν μία και μόνη αλυσίδα και τα Ίχνη που άφησαν όλοι τους εκεί… δε θα σβήσουν ποτέ. Υπάρχει τελικά Όαση γι’ αυτούς; Κι αν ναι, θα φτάσουν όλοι στον ίσκιο της;