Για τους αδιάκριτους: Όταν πρωτοβγήκε τούτο το βιβλίο στα 1961, με ρωτούσαν αν ήταν προσωπικό μου βίωμα. Για να μην επαναληφτεί η αδιακρισία, εξηγώ. Είχα πάντα ένα παράπονο: πως η οξύτερη αίσθηση απόλυτης βιολογικής ευτυχίας που ζούμε, η γαμική, εντείνεται, κορυφώνεται ώς την κραυγή του παροξυσμού, για να μας εκμηδενίσει εκμηδενιζόμενη. Τούτη η απερίγραπτη αίσθηση έχει μια γεύση αιωνιότητας. Που κανείς ωστόσο και τίποτα, δεν μπόρεσε ν απαθανατίσει, να περιγράψει, να σταματήσει. Πίστευα παράλληλα πως αυτή την αισθησιακή ευτυχία τη χρωστούμε στο σερνικό, όσο και στο κορμί μας. Αυτό προσπαθούσα ν απαθανατίσω. Μόνο σαν τέλειωσα τη γραφή κατάλαβα πως, πέρα από τον ύμνο μου στον άντρα-έρωτα, έστελνα κι ένα μήνυμα απελευθερωτικό στις γυναίκες.