Έξι ιστορίες που εκτυλίσσονται κάτω απ’ τον ήλιο του ελληνικού καλοκαιριού. Οι ήρωές τους μπαίνουν σε καράβια για τα νησιά, κολυμπούν στο Αιγαίο, περπατούν ανάμεσα στους τουρίστες, αλλά παραμένουν εγκλωβισμένοι στο τέλμα, στο οποίο ο καθένας τους έχει βουλιάξει. Απομακρυσμένοι από τον εαυτό τους, λιωμένοι απ’ τη ζέστη και τυφλωμένοι απ’ τον ήλιο, ψάχνουν σπασμωδικά για βοήθεια μέσα τους, γύρω τους ή πολύ μακριά, σε επινοημένα μέρη και άλλους φανταστικούς ήρωες. **** [...]«Εχθές το βράδυ είδε πάλι στον ύπνο του τον Μητροπάνο. Φορούσε ένα μαύρο μαγιό σλιπάκι, καθόταν στις φτέρνες και κάπνιζε αμίλητος. Είχε μόλις βγει απ’ τη θάλασσα· το νερό που έσταζε από το δέρμα του σχημάτιζε μικροσκοπικά λοφάκια λάσπης στην αμμουδιά. ∆εν μπορούσε να θυμηθεί πότε ακριβώς ο Μητροπάνος αντικατέστησε τον πατέρα του στα όνειρά του, αλλά πάει πια αρκετός καιρός. Έχει εξοικειωθεί μαζί του. ∆ε μιλάνε ποτέ, αλλά ούτε με τον πατέρα του μιλούσε. Περιμένει υπομονετικά μέχρι να στρέψει το κεφάλι του προς το μέρος του και αφού κοιταχτούν για λίγο στα μάτια, ξυπνάει. Το βλέμμα του τον συγκινεί και τον ταράζει ακόμα. Αυτό το μουντό τοπίο σιγουριάς και παραίτησης που σου επιτρέπει να αφήσεις για λίγο τις αποσκευές σου στο χώμα του και να συνεχίσεις πιο ελαφρύς. «Άσ’ το πάνω μου»: η πιο συνοπτική περιγραφή της πατρότητας, η αντήχηση κάθε ζεϊμπέκικου». [...]