Είναι φορές που η θύμηση μοναχά μιανής ιτιάς, που λες και καθρεφτίζει τα ήσυχα νερά της λίμνης, σου φέρνει στην καρδιά πρώτα έναν πόνο, κάτι σα φούσκωμα, και στο μυαλό, μετά, θύμησες από τις πιο γλυκές σου μέρες -ολόκληρο κόσμο σου κουβανά: ένα γέρο χωρατατζή, μια γάτα μες στη μαργιολιά, μια κασετίνα που κρύβει στα γρανάζια της όλες τις μουσικές του κόσμου... Είναι φορές που, μες στο καταχείμωνο -σκέψου τα όλα κουκουλωμένα απ το χιόνι-, λες, "Μα ναι, μα ναι -κάτ απ το λευκό στρώμα, άλλο δεν κρύβεται, παρά το καλοκαίρι!"