Μια διαφορετική οπτική πάνω στην πιο θεμελιώδη σχέση της ζωής μας «Θα έλεγα ψέµατα αν ισχυριζόµουν ότι η δυστυχία της µητέρας µου δεν µου έχει προκαλέσει ποτέ ευχαρίστηση.» Η Τάρα θυµάται το παρελθόν µε συγκεκριµένο τρόπο· η Αντάρα το θυµάται εντελώς διαφορετικά. Η κάθε γυναίκα έχει τραύµατα που της προξένησε η άλλη. Η καθεµιά φροντίζει τις πληγές της µε τη ζηλόφθονη απόλαυση ενός εραστή. Στα νιάτα της, η Τάρα ήταν ατίθαση. Εγκατέλειψε έναν γάµο χωρίς έρωτα για να πάει σ’ ένα άσραµ, έζησε για λίγο καιρό σαν ζητιάνα (κυρίως για να πικάρει τους εύπορους γονείς της) και πέρασε µερικά χρόνια κυνηγώντας έναν ατηµέλητο, άστεγο «καλλιτέχνη» –κι όλα αυτά µε την κόρη της µαζί. Τώρα ξεχνάει πράγµατα, µπερδεύει τους µισθούς της υπηρέτριάς της, αφήνει όλη νύχτα το γκάζι αναµµένο, και η Αντάρα βρίσκεται αντιµέτωπη µε την υποχρέωση να φροντίσει µια γυναίκα που ποτέ της δεν τη φρόντισε.