(...) Μέσα από το βιβλίο του αναπηδά το νόημα της πραγματικής επανάστασης, όχι μονάχα σαν γεγονότος ιστορικού, αλλά σαν ψυχολογίας, όπου ο άνθρωπος εξισώνει μες στη συνείδηση του τη ζωή και το θάνατο και ξέρει πως πρέπει να περάσει μες από το θάνατο για να πιάσει στα χέρια του τη ζωή - ταυτόσημη πάντα με την ελευθερία σε κάθε επανάσταση. Αυτή σε οπλίζει με την ακαταγώνιστη δύναμη της απελπισίας - ο θάνατος κι ο οχτρός είν ένα πράμα, χτυπάς τον ένα και νικάς τον άλλο. "Κωνσταντή, θα πεθάνεις", λέει απλά προς τον εαυτό του ο ήρωας του βιβλίου που κρίνουμε, ο ξυπόλυτος Ψαριανός μούτσος, κάθε φορά που είναι να ορμήσει και να κάψει το καράβι. (Ασημάκης Πανσέληνος) (...) Ο Κανάρης είναι παιδί μιας ολόκληρης εποχής. (...) Το βιβλίο του Φωτιάδη, εκτός απ όλα τ άλλα του καλά, μυρίζει αρμύρα, κατράμι και μπαρούτι. Μια γλώσσα απλή, δίχως περικοκλάδες και στολίδια, μα πλούσια, γιομάτη χυμούς, με μετρημένη χρησιμοποίηση της ναυτικής ορολογίας, σε τρόπο που, χωρίς να κάνει ακατανόητο το κείμενο, το χρωματίζει ζωηρά και μας το δίνει να το χαρούμε μ όλες μας τις αισθήσεις. (Κ. Πορφύρης)