Νομίζω ότι θα χάσω το μυαλό μου… Η αγάπη με οδηγεί αργά και σταθερά προς τον όλεθρο. Νύχτα με πολύ αέρα να μου δέρνει το πρόσωπο, στέκομαι στην άκρη ενός ψηλού πελώριου βράχου ξυπόλητη, εξουθενωμένη. Κάτω από τα πόδια μου απλώνεται σαν χαλί το απόλυτο σκοτάδι. Ο αέρας με σπρώχνει δυνατά σαν αόρατο χέρι, δεν βρίσκω τίποτε για να πιαστώ, θα με παρασύρει στο κενό. Έτσι ακριβώς νιώθω μέσα μου χωρίς αυτόν, χωρίς την αγάπη του. Είμαι καταδικασμένη, δεν έχω άλλη δύναμη για να παλέψω, για να συνεχίσω… Και πάλεψα, πάλεψα με τους δαίμονές μου. Όμως, τώρα δεν έχω άλλες αντοχές, δεν μπορώ να ξεπεράσω τους φόβους μου, δεν μπορώ να σταματήσω τον πόνο που νιώθω. Δεν έχω μάθει να σκέφτομαι χωρίς την αγάπη. Να θέλεις να ζήσεις, αλλά να μην ξέρεις το πώς… Αχ, καρδιά μου πώς να σε πείσω πως δεν θα γυρίσει…