"Γιαγιά, τις φωτογραφίες!" την παρακαλούσα. Κι εκείνη, άλλο που δεν ήθελε. Ανασήκωνε το λουλουδένιο σεμέν, που σκέπαζε το τραπέζι κι άνοιγε τη μαγική κρυψώνα του σπιτιού: ένα συρτάρι που χε καρφί αντί για πόμολο και μέσα θησαυρό... Την ύπαρξή της αποτυπωμένη σε χαρτιά κιτρινισμένα απ το χρόνο. Πιστοποιητικά, γράμματα από τους αγαπημένους της διπλωμένα και δεμένα με χρυσοκέντητη κορδέλα και φωτογραφίες ασπρόμαυρες. Κομμάτια του παζλ της ζωής της, που τη συγκινούσε να τα βάζει σε τάξη και μ ενθουσίαζε να τ ανασκαλεύω. Έπαιρνε το κουτί, από παλιό, κιτρινισμένο χαρτί με ζωγραφιστά λαδιά ανθάκια, ξεθωριασμένα κι εκείνα, σαν το γαλανό των ματιών της. Το άνοιγε αργά εκτελώντας την ίδια πάντα ιεροτελεστία. Ακουμπούσε τα δουλεμένα, σκαμμένα χέρια της στο περιεχόμενο του, λες κι είχαν καρδιά τούτα τ άψυχα χαρτιά κι ήθελε να την πιάσει να πάλλεται. Τώρα ξέρω... Ήταν εκεί μέσα το μόνο που της είχε απομείνει από μια ολόκληρη ζωή, από τόσους ανθρώπους που αγάπησε, που την ανάστησαν και που τους ξεπροβόδισε τελικά, όταν έφτασε η ώρα, στο συναπάντημά τους με το αναπόφευκτο. Η εικόνα τους, φυλακισμένη σε κομμάτια χαρτιού και κλεμμένη σε ανύποπτη στιγμή, τότε που όλα φάνταζαν δυνατά κι ήταν η άμμος ακόμα στην κορφή της κλεψύδρας. Οι δικοί της σε στιγμές ευτυχισμένες, πριν από τρομερά συμβάντα που θ άλλαζαν τη ζωή τους, να χαμογελούν συγκρατημένα, όπως τότε συνηθιζόταν κι ανυποψίαστα, όπως πάντα συμβαίνει... Η πορεία μιας οικογένειας στα χρόνια του μεσοπολέμου μέσα από τα μάτια και τις διηγήσεις της μικρότερης κόρης. Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα κι άλλοτε εμπνευσμένη από αυτά, η εξιστόρηση της Καντής είναι η αποτύπωση μιας ολόκληρης εποχής, που έχει περάσει ανεπιστρεπτί και που στον απόηχό της για λίγο μόνο ακόμη θα ζούμε...