«Ο Φωκάς τού μίλαγε για τα γυρίσματα της τύχης: «Γι'' αυτό σου λέω παιδί μου, άκου με, κοντεύω τα 90, έχουν δει τα μάτια μου και τι δεν έχουν δει... Τώρα είσαι δυστυχισμένος. Όμως τόσο γοργό, σαν την αλλαγή της μοίρας, δεν είναι ούτε το φτερούγισμα της πιο μακρόπτερης μύγας, έτσι λέει ο αρχαίος ποιητής, δεν λέει;» […] Μετά ακολούθησε μεταξύ του ζευγαριού μια μακρά ήρεμη συζήτηση περί απονομής δικαιοσύνης. Κι ο Στέλιος κατέληξε με μια παροιμία που άκουγε από τη γιαγιά του: «Οι μύλοι των Θεών αργούν, αλλά αλέθουν καλά». Μια θαλασσινή ιστορία, σε ένα ακριτικό νησί στην εσχατιά της πατρίδας μας. Μια ιστορία αλμυρή και γλυκειά, αλλά συνάμα τρικυμιώδης. Μια ιστορία φθόνου σε μια μικρή κλειστή κοινωνία, με θύμα τον πιο «αδύναμο» κρίκο της, τον Καπετάν Φωτάρα, ο οποίος, όσο γυρνάνε οι σελίδες, μετατρέπεται σε έναν από τους πιο δυνατούς ήρωες της καρδιάς μας.