Πολλές φορές βιώνουμε καταστάσεις, αγανακτούμε, πονάμε και πιστεύουμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν μόνο σε εμάς, στη δική μας κοινωνία ή στη δική μας εποχή. Όμως αρκεί να κοιτάξουμε για λίγο πίσω, να κάνουμε ένα διάλειμμα, να δώσουμε χώρο σε φωνές από το παρελθόν που έκαναν τις ίδιες ερωτήσεις, είχαν τις ίδιες ανησυχίες, έκαναν τα ίδια λάθη. Στα σύντομα κι αυτοτελή κείμενα αυτού του βιβλίου, η χαρισματική γραφή της Irene Vallejo συνδέει το παρόν με την ιστορία μας. Θέματα όπως η δημοκρατία, η διαφθορά, ο εθισμός στα κοινωνικά δίκτυα, τα πρότυπα ομορφιάς, η ξενοφοβία, τα συστατικά της ευτυχίας εξετάζονται μέσα από το πρίσμα κυρίως της ελληνορωμαϊκής γραμματείας και μυθολογίας, υπενθυμίζοντάς μας ότι η ιστορία δεν είναι μια διαδικασία γραμμική αλλά ένας συνεχής, άχρονος διάλογος. -------------------------------------------------------------- Σε ένα χρονικό του 15ου αιώνα καταγράφεται για πρώτη φορά μια λέσχη ανάγνωσης: γειτόνισσες σε κάποιο μέρος της Γαλλίας μαζεύονται σε συμφωνημένη ώρα και τόπο, με αδράχτια, λινάρι και βιβλία. Διαβάζουν αποσπάσματα και κουβεντιάζουν για τις προγονικές γνώσεις των οποίων νιώθουν θεματοφύλακες. Έτσι και σήμερα, μικρές ομάδες ονειροπόλων φαντάζονται το μέλλον μέσα από τα βιβλία. Ξέρουν πως, μιλώντας για άλλους πιθανούς κόσμους, καταλαβαίνουμε καλύτερα τον δικό μας. Η παραδοχή του λάθους μάς γεμίζει ντροπή. Όμως ο Αριστοτέλης συνιστούσε να αφιερώνουμε χρόνο στα λάθη επειδή μας ανοίγουν νέους ορίζοντες. Πράγματι, η λέξη λάθος στα λατινικά, error, σημαίνει «παράκαμψη, περιδιάβαση». Επομένως, το λάθος είναι αδερφάκι του ταξιδιού, ένας άστατος οδηγός, ο οποίος τελικά ξέρει να μας οδηγήσει στον στόχο μας. Το χιούμορ θα έπρεπε να είναι η αποσκευή όσων θέλουν να συναντήσουν τον έρωτα. Στην «Τέχνη του έρωτα», ένα εγχειρίδιο για επίδοξους εραστές, ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος το εξηγεί. Δεν χρειάζονται απέλπιδες προσπάθειες για να κατακτήσει κανείς το αντικείμενο του πόθου του. Χρειάζεται μόνο χαρά.