Στην οδό Σίνκο δε Μάγιο, ένας λατερνατζής παίζει το Φαρολίτο. Ο κόσμος του δίνει νομίσματα επειδή εκείνη η μελαγχολική μουσική τους ξύπνσε τη μνήμη ενός πατέρα, ενός αγαπημένου, ενός παιδιού που το πήρε ο Θεός... Κι ήταν λες κι αυτή η μουσική ξύπνησε σ ένα κομμάτι της καρδιάς μου πράγματα από μια εποχή που δε θυμόμουν πια. Τη γεύση ενός καραμέλο... Την παραλία Καλέτα, όπου το κορίτσι με τα καραμελένιο δέρμα αναδύεται από τον αφρό του Ακαπούλκο... Τη μητέρα μου να ποτίζει τις ντάλιες της με το λάστιχο και να βρέχει τα πόδια της, πόδια ινδιάνικα, κόμο δε μπάρο, σαν τον κόκκινο πηλό των μεξικάνικων κεραμικών... Δεν ξέρω πως είναι με όλους τους άλλους, αλλά για μένα αυτά τα πράγματα, αυτό το μέρος, συνδέονται όλα με μια χώρα που τη νοσταλγώ και δεν υπάρχει πια...