Κατά τη διάρκεια της καραντίνας και του υποχρεωτικού εγκλεισμού, αποφάσισα να αντιδράσω γράφοντας χρονογραφήματα με Quarantee, ελπίζω, χιούμορ. Γιατί; Κατά τον Σαίξπηρ: «Όσο γελάμε, τίποτα δεν χάθηκε». Και σε ένα δεύτερο επίπεδο σύμφωνα με ένα Λατινικό ρητό «Castigat ridendo mores», με λίγα λόγια: «Η κωμωδία και γενικότερα η σάτιρα διδάσκουν και διαμορφώνουν το ήθος μέσω του γέλιου». Ακόμη κι αν υποφέρεις από κάποιο ατύχημα, μπορείς να συμφωνήσεις με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές που υποστηρίζει ότι «αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι και πώς το θυμάσαι». Και μετά έρχονται οι αναμνήσεις που δίνουν νέα έμπνευση για συνέχεια. Μήπως είχε δίκαιο ο Αισχύλος που υποστήριζε ότι «Μνήμην θ’ απάντων, μουσομήτορ’ εργάνην», δηλαδή «Μνήμη όλων γενεσιουργός, μητέρα των μουσών». Κι όσον αφορά τις προσωπικές περιπέτειες, «Αν γελάς με τον εαυτό σου, δεν θα γελούν με σένα» (Lusius Seneca, λατίνος φιλόσοφος).