Επιτέλους τώρα νιώθω έτοιμη, θα μιλήσω για δεντρολίβανο που καίγεται στο τηγάνι. Και για σκιές που ξεμακραίνουν πέρα στους λόφους, τότε που ο προπάππους μου, όπως λένε, γύρισε κατά το παράθυρο και σκότωσε τη γυναίκα του. Μια νεαρή γυναίκα διασχίζει μόνη το αρχαϊκό τοπίο των Ελλήνων προγόνων της και αφουγκράζεται ιστορίες παλιές. Περνάει σκοντάφτοντας μονοπάτια που, πενήντα χρόνια πριν, περπάτησε η γιαγιά της, μονοπάτια χαραγμένα απ τους αντάρτες του εμφυλίου, τα κοπάδια και τους ανέμελους στρατοκόπους. Σ αυτή την ιστορία υπάρχει γυαλί λαμπερό, μια καρδιά που την βαραίνει η Ιστορία. Σ αυτή την ιστορία υπάρχει αίμα πάνω σε χώμα και σε μισόκλειστα χείλη, φράσεις κομματιαστές, μουρμουριστές σα μέλισσες φυλακισμένες στο κελί που οι ίδιες έχτισαν. Υπάρχουν θραύσματα αγγείων που πρέπει να ενωθούν και κόκκαλα που πρέπει να ξεθαφτούν από τα λεμονοπερίβολα. Υπάρχει κι ένας εγκαταλειμένος σύζυγος κι ένας ξάδερφος που γίνεται εραστής. Υπάρχει το παρελθόν, υπάρχει και το παρόν που συγχέονται μεταξύ τους όσο προχωράει η αφήγηση. Στο τέλος, υπάρχει μόνο μια γιαγιά και μια εγγονή και η καθεμιά διηγείται τις δικές της ιστορίες, άλλες λαμπερές, άλλες σκληρές, άλλες γεμάτες παραπλανητικά ψέματα. Το βιβλίο αυτό είναι ένα όνειρο... πλεγμένο με αίμα, μνήμες και ιεροτελεστίες, με λόγο αισθησιακό, ζωντανό, άγριο, τρομαχτικό και συνάμα μαγικό. Το μυθιστόρημα της Katerina Gosgove είναι ένας διαλογισμός για την κληρονομιά, που γίνεται μια επίκληση και ταυτόχρονα μια προσευχή στο ιερό καθήκον των αναμνήσεων.