Ξεκινώντας από κάποια "προαισθήματα καταστροφής" στη διάρκεια του γαμήλιου ταξιδιού του στην Αβάνα, ο αφηγητής αναζητά την εξήγησή τους στο παρελθόν, προτιμώντας παρ όλα αυτά να μη μάθει, γιατί ξέρει πόσο επικίνδυνο είναι ν ακούει κανείς και πως, από τη στιγμή που θ ακουστεί κάτι, δεν μπορεί πια να ξεχαστεί. Ένα από τα αριστουργήματα της σύγχρονης ισπανικής λογοτεχνίας, το Καρδιά τόσο άσπρη (Βραβείο Κριτικών της Ισπανίας 1993, υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας 1993, Βραβείο Impac 1997) είναι ένα διαυγές φιλοσοφικό μυθιστόρημα για τη δύναμη των λέξεων και τη δυνατότητά τους ν αλλάξουν τη ζωή εκείνου που θα τις ακούσει, για τα μυστικά και την πιθανή τους χρησιμότητα, για το γάμο, το φόνο, την παρότρυνση, την υποψία για την ομιλία και την αποσιώπηση και για τις τόσο άσπρες καρδιές που σιγά σιγά λερώνονται, μαθαίνοντας αυτό που δεν θέλησαν να μάθουν. "Ο Μαρίας, μεγάλος τεχνίτης της αφήγησης, υφαίνει σ αυτό το έργο του έναν θαυμαστό καμβά από συμμετρίες, παραλληλισμούς, επαναλήψεις, αντιθέσεις και συμπτώσεις... μ ένα λόγο νηφάλιο και κρυστάλλινο". El Pais