Είναι φορές, που περιδιαβαίνω τα στενορύμια των αναμνήσεων και με το φως του λύχνου της ψυχής μου να θωρώ, ότι δεν έβλεπα σ εκείνα τ αυγινά, τα μεθυσμένα όνειρα. Τη ζωή που τότε φορούσε τα καλά της, τα σοκάκια με τα γιασεμιά, τα φίνα φιλιά. Τότε που στο χθες, δεν υπήρχε αύριο. Μέσα απ τις περίεργες περισπωμένες, τα πνεύματα, τα εισαγωγικά, μελαγχολώ καμιά φορά, διαβάζοντας στίχους - ποιήματα, διηγήματα, αληθινές ιστορίες που έζησα, άκουσα, είδα. "Επιγράμματα" χαράς, πίκρας και πόνου, λαξευμένα στις βεγγέρες του χρόνου. Ρίμες στα ζάλα του χθες, του τώρα.