Πατρίδα-Ματρίδα Πατρίδα: εστία ανέστιων σημαίνει, Ματρίδα: μάνα υιών που ορφάνεψαν, Τα εσώτερά σου κτίσματα κατάρρευσαν Μ’ ερήμωσης το άροτρο οργωμένη... Ποιος σπόρος φονικός της ιστορίας Στο σπαραγμένο σου να φύτρωσε κορμί; Και ποια ετυμηγορία να βγάλαν οι θεοί Που έχουμε γίνει το κενό της ιστορίας; Ίδια σκουλήκια κάτω από την πέτρα Ξεριζωμένην απ’ του χρόνου την οπλή, Φανήκαμε κι εμείς στο φως της μέρας... Ο φόβος τις ματιές μας πυρπολεί! Πάρε από πάνω μας, Πατρίδα, τα βουνά σου, Το είναι τους δώσε πίσω, Ματρίδα, στα παιδιά σου! H ποίηση του Φλαμάντ απηχεί τα χρόνια της απουσίας του από τον γενέθλιο τόπο, χρόνια αναγκαστικής και επώδυνης σιωπής. Τα ποιήματα του Dinu Flamand αφενός ανακλούν την ατμόσφαιρα της «σατανικής δεκαετίας», τελευταίας και πιο σκληρής φάσεως του ολοκληρωτισμού στη Ρουμανία, και αφετέρου την περίοδο του ξεριζωμού, της νεύρωσης και της αλλοτρίωσης που επιφέρει η εξορία. Μια σπαρακτική υπαρξιακή, έως και πολιτική (δια)μαρτυρία, δοσμένη όμως στην αδαμάντινη γλώσσα ενός ώριμου ποιητή.