Ο Θεοφάνης έχει αμνησία, αλλά και ωραίο κεφάλι, αντρικό. Ζώντας σε μια σουρεαλιστική πραγματικότητα και έχοντας γκροτεσκική εμμονή με το κεφάλι του, ή το ανθρώπινο κεφάλι γενικότερα, χωρίς να θυμάται τίποτα από τη μέχρι τώρα ζωή του, ποζάρει για το πορτρέτο του στην Αμαλία. Κάσπαρ Χάουζερ, Ντόριαν Γκρέι, Τζόσεφ Μέρικ και τέρας του Φρανκενστάιν μαζί, χάνει την ομορφιά του, αλλά βρίσκει αυτό που τόσο ήθελε. Επιτέλους, προσωπικότητα, διαμορφωμένη από το μηδέν, ικανή, σαν εξολοθρευτής-άγγελος, για φόνο-κάθαρση. ...Ήμουνα τυλιγμένος με γάζες στο πρόσωπο, σαν να χα πάθει κάποιο φοβερό ατύχημα, που μου το χε κάνει κιμά. Εντωμεταξύ, ενώ κυκλοφόραγα σαν τη μούμια στους δρόμους, έβλεπα να χουνε τοιχοκολληθεί παντού αφίσες με κομμάτια του ανφάς μου, σε υπερφωτισμένο άσπρο-μαύρο. Μεγεθυμένα σαν από φωτογραφία ταυτότητας. Μάτια, μύτες, στόματα... Πήγα στο πάρκο μου και πίσω απ το παγκάκι μου ήτανε μια μαρμάρινη προτομή. Ένα κεφάλι αντρός χωρίς χαρακτηριστικά. Σαν το μάρμαρο να χε μείνει, στην περιοχή του προσώπου, ασκάλιστο. Πατιναρισμένα κενό. Λείο σαν αβγό...