Η παρουσία του Καισάριου Δαπόντε στην ΝΕΒ είναι πρέπον να γίνει με τον Κήπο Χαρίτων. Τον εκφράζει απολύτως, κατά γενική παραδοχή, και ως συγγραφέα και ως άτομο. Ο αναγνώστης το διαπιστώνει από δύο δεδομένα: από τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα του έργου, και από τον καθαρά εξομολογητικό τόνο του. Μια φωνή εντελώς νέα, και απροσδόκητη ακόμη, που έμεινε κρυμμένη για περισσότερο από αιώνα. Δεν αρκεί όμως αυτή η αναφορά στο κείμενο.
Μια προσωπικότητα τόσο αμφιλεγόμενη, όσο αυτή του Δαπόντε, απαιτεί ειδικότερο χειρισμό στην Εισαγωγή, ώστε να ερμηνευθεί με ευθυβολία το πολυσήμαντο του έργου για την γνώση της εποχής. Για την επιτυχία του σκοπού αυτού, ο επιμελητής έκρινε, ότι έπρεπε να σκοπεύσει έναν εντελώς συγκεκριμένον στόχο: να αναζητήσει την τοποθέτηση του Δαπόντε μέσα στον αιώνα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Για αυτό το ζητούμενο της Εισαγωγής, αισθάνθηκε την ανάγκη να απιστήσει στο καθιερωμένο για την ΝΕΒ σχήμα και να προσφύγει σε παλαιότερη δοκιμασμένη μορφή λόγου, τον Νεκρικό Διάλογο. Πιστεύει ότι για την περίπτωση η επιλογή στάθηκε επιτυχής