Από μικρή την έμαθαν να υπακούει και να βαδίζει αγόγγυστα στους δρόμους που της χάραξαν, χωρίς να τη ρωτήσουν αν μπορούσε να τους περπατήσει. Υποχρεώθηκε να παλεύει, να προσπαθεί, να αγωνίζεται στραγγίζοντας την καρδιά της, πνίγοντας τα αισθήματα που ταρακουνούσαν συθέμελα την ύπαρξή της. Αυτή είναι η ιστορία της Μαριάνθης που γεννήθηκε στη Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Έμεινε ορφανή από πατέρα όταν ήταν πέντε χρόνων και η μητέρα της αναγκάστηκε να τη δώσει για υιοθεσία. Η μοίρα της χαμογέλασε κι έζησε όμορφα παιδικά χρόνια σαν παραμύθι... που κάποτε τελείωσε. Και ήρθε η σκληρή πραγματικότητα. Μ έναν γάμο που ποτέ δεν θέλησε, μ έναν άντρα που ποτέ δεν αγάπησε. Με τις τόσο δύσκολες ιστορικές συγκυρίες να μην αφήνουν περιθώριο για κανένα λάθος. Πάλεψε επιζητώντας τη νίκη, μα ποτέ για τον εαυτό της, πάντα για τους άλλους. Πρώτα και πάνω απ όλα το καθήκον. Πρώτα και πάνω απ όλα ήταν η ΜΑΝΑ. Ο λίγος κλεμμένος χρόνος για τον εαυτό της παρέμεινε κλεισμένος σαν θησαυρός στο μπαούλο της μνήμης της.