Ένας από τους νεώτερους κλάδους των κοινωνικών επιστημών, η Κοινωνική Ψυχολογία, μετά από ενενήντα περίπου χρόνια ανάπτυξης, παρουσιάζει σήμερα ένα εξαιρετικά ανομοιογενές τοπίο, από διάφορες απόψεις. Από την άποψη των αντικειμένων που μελετούν οι κοινωνικοί ψυχολόγοι, των μεθόδων που χρησιμοποιούν και συνακόλουθα των ρητών ή άδηλων επιστημολογικών τους αφετηριών. Από την άποψη των μεγάλων θεωρητικών τους αναφορών στα πεδία της κοινωνιολογίας και της ψυχολογίας, που άλλοτε δηλώνονται και άλλοτε υπονοούνται, σχετικά με τις αντίστοιχες ψυχολογικές ή κοινωνικές συνιστώσες των αντικειμένων που εξετάζουν. Από την άποψη των στόχων που εξυπηρετεί η δουλειά τους, αν δηλαδή πρόκειται για έρευνα ή για παρέμβαση ή και τα δύο. Η ίδια η θέση της κοινωνικής ψυχολογίας, στα όρια των επιστημών του κοινωνικού, του ψυχικού και του βιο-ψυχικού ευθύνεται ίσως πρωταρχικά γι αυτή τη δομική ετερονομία και την ανομοιογένεια. Έτσι, ανάμεσα στην κοινωνική ψυχολογία των στάσεων λ.χ. και εκείνη των αναπαραστάσεων, ή ακόμα και μέσα στην ίδια την κοινωνική ψυχολογία των μικρών ομάδων ή των οργανισμών, ανάμεσα στην πειραματική και την κλινική κοινωνική ψυχολογία, οι διαφορές είναι τόσο μεγάλες, που είναι αμφίβολο αν μπορούμε πλέον να μιλάμε για μια κοινωνική ψυχολογία ή αν θα πρέπει κάθε φορά να διευκρινίζουμε για ποια κοινωνική ψυχολογία μιλάμε. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)