Το ποιείν ως έκφραση και τρόπος του ζην είναι μια υψηλή συνειδησιακή λειτουργία του ανθρώπου, που θέλει κουράγιο, αίσθηση, πνοή κι έγερση για ν αποδοθεί. Θέλει τον άνθρωπο να πάλλει, νάναι σύστολος του αισθήματος και του σκοπού. Τον θέλει ποιητή του τόπου του, αυτού που φτιάχνει στα πλαίσια της ανάγκης του να ποιεί, να δημιουργεί, να προάγει. Η ποίηση της ζωής είναι μιαν ανάγκη, είναι η έκφραση του δημιουργού, του πονητή της ζωής. Ο άνθρωπος πρέπει νάναι ποιητής για να αισθάνεται, για να προάγεται, για νάχει ορίζοντες· άλλως παύεται στην "ασάλευτη ζωή" (κατά τον Κωστή Παλαμά) της πράξης του! Νάναι ποιητής όχι αποκλειστικά στα πλαίσια της συγγραφής, αλλά της ζωής· στον τρόπο του να ζει και να εκφράζεται. Αρκεί νάναι νοός, πάλλων, πνοός, ένστιχτος, εκφραστής της ψυχής του· τότε είναι ποιητής της ζωής... Είναι ευθύνη να ποιείς, νάχεις πράξη συμβατή με την ψυχή, νάσαι επικοινωνός του εαυτού σου και κοινωνός στο όλον σου. Γι αυτό κι εγώ, έχοντας συνειδητό το καθήκον του ποιείν, αποδίδω μ έμμετρη συγγραφή, με λόγο αισθητό, τη μέσα μου ποίηση, π αποτελεί έκφραση του δημιουργείν και φτιάχνει το γίγνεσθαι οπού αισθάνομαι και λειτουργώ στον τόπο μου, στον τόπο της ψυχής μου. Η "τόλμη" τούτη, ν αποκαλύπτομαι, να γυμνώνομαι, να φανερώνομαι στο Είναι μου, είν η τόλμη του ποιητή, η τόλμη να ζεις και να αισθάνεσαι· είναι η τόλμη της ψυχής, η οποία δεν ημπορεί να κρατηθεί, καθώς θέλει να ξεχυθεί και να πει "πράγματα", να εκφραστεί στο Είναι του δημιουργού. Ακούστε το λόγο τον ποιητικό και μάλλον θα ιδείτε πολλοί τον εαυτό σας σε αυτόν, στην ποίηση της ζωής, που είναι διαιώνια και πανανθρώπινη!