Η έννοια του κράτους ως μια διακριτή μορφή εξουσίας είναι φαινόμενο αποκλειστικό της Νεωτερικότητας και όχι διακυβέρνηση άλλων εποχών στην παγκόσμια ιστορία του ανθρώπου. Οι μορφές εξουσίας που αναδείχθηκαν στην Αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα ήταν κυρίως αυτοκρατορίες οι οποίες διοικούσαν αλλά δεν κυβερνούσαν. - Το Φεουδαρχικό κράτος ερμηνεύεται ως ανεξέλεγκτη εξουσία η οποία ούτε χαλιναγωγείται, ούτε περιορίζεται από νόμους και κανονισμούς εκτός από έναν, το "θείο νόμο". Τα προνόμια των κοινωνικών τάξεων, που ενυπήρχαν σ αυτό και οι δεσμοί τους, εννοούσαν μια ιεραρχία εξουσιών πάνω στη γη της οποίας είναι ιδιοκτήτες και στους ανθρώπους τους οποίους είναι δεμένοι πάνω σ αυτή τη γη και την καλλιεργούν. - Το απολυταρχικό κράτος χαρακτηρίζεται από τρεις βασικές μορφές στη -σύγχρονη θεώρηση του: 1. ότι, το ίδιο το κράτος νοείται ως ανώτατη μορφή άσκησης εξουσίας για θέματα που αφορούν την κυβέρνηση, 2. ότι, η εξουσία του κράτους είναι αδιαίρετη και απόλυτη και 3. ότι, όλα τα άτομα στην κοινωνία είναι υποτελείς του κράτους αφού καταθέτουν την πίστη και την υποταγή τους όχι στον ηγεμόνα αλλά στο ίδιο το κράτος. - Το αστικό κράτος εντούτοις, το οποίο εξελίχθηκε από τη γέννηση του καπιταλισμού, είχε μια ανάπτυξη ως σύνολο θεσμών και αξιών. Το σύνολο αυτό, υπέστη ένα βαθύτατο ρήγμα μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας. Ρήγμα ανάμεσα στο κράτος ως δημόσιος χώρος και της ιδιωτικής ζωής ως η κοινωνία των ιδιωτών. Το κράτος αυτό με τέτοια συγκρότηση θεσμών, σημείωνε βαθμιαία και σε γοργό ρυθμό τη μορφή συγκεντρωτικής διοίκησης ως δημόσια εξουσιαστική αρχή που αποκόπτεται ουσιαστικά από τη σφαίρα της ιδιωτικής κοινωνικής ζωής, ως η κοινωνία των ιδιωτών ή ως αστική κοινωνία. - Το αστικό σύγχρονο κράτος χαρακτηρίζεται ως συνταγματικό, επειδή βασίζεται σε νόμους που διαμορφώνουν τον άνθρωπο και οριοθετούν τη δραστηριότητα του κι όχι στα άτομα τα οποία ως πολίτες σχηματίζουν και θεσπίζουν τους νόμους, εξασφαλίζοντας έτσι την ομαλή, δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας και του πολιτεύματος. Το οικοδόμημα του κράτους δικαίου φαίνεται από τους νόμους που θεμελιώνει η κυβερνητική εξουσία και όχι από τη συμμετοχή των πολιτών που θα εκφράσουν λόγο για αυτούς, ώστε να εγκρίνουν ή να απορρίπτουν ανάλογα με το τι ωφελεί το σύνολο και την εξέλιξή του. [...]