Στην έκδοση αυτή αναλύεται η κοινωνική πολιτική με βάση κλασσικά μεθοδολογικά εργαλεία της κοινωνιολογίας, όπως αυτά του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας, των κοινωνικών τάξεων, της κοινωνικής αναπαραγωγής, της βιοπολιτικής, των πρακτικών διάκρισης κ.ά. Σε μεγάλο βαθμό αυτή η μεθοδολογική πρόταση επιβάλλεται και από την ανάγκη κατοχύρωσης της επιστημονικής ανάλυσης έναντι ενός κοινωνιολογισμού, ο οποίος υιοθετώντας την τρέχουσα εννοιολόγηση, ιδεολογικοποιεί τη συζήτηση, υποβαθμίζοντας τον αναστοχαστικό και κριτικό χαρακτήρα της επιστήμης της κοινωνιολογίας. Εντούτοις το κράτος πρόνοιας ως υποκείμενο κοινωνικής πολιτικής εμφανίζεται ιστορικά ως απάντηση στις εγγενείς οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού (κεϋνσιανισμός). Η διασφάλιση των όρων της κεφαλαιακής συσσώρευσης συνδέθηκε με τη νομιμοποίηση των σχέσεων κυριαρχίας, και την παρουσία μιας εργοστασιακής βιομηχανικής εργατικής τάξης που ήταν και το αντικείμενο της κοινωνικής πολιτικής. Από την άλλη η αναδιάρθρωση της παραγωγής σε συνάρτηση με την συρρίκνωση του βιομηχανικού προλεταριάτου και την διεύρυνση των μεσαίων αστικών στρωμάτων θα προκαλέσει την κρίση αντιπροσώπευσης του κράτους πρόνοιας. Η απεμπόληση της καθολικότητας του κράτους πρόνοιας προς όφελος ειδικών κοινωνικών πολιτικών θα κινηθεί σε συνάρτηση με την εκ νέου ιδιωτικοποίηση του κοινωνικού δεσμού προς ελεγκτικές-πειθαρχικές διεργασίες (συστημική ενσωμάτωση). Οι πολιτικές αυτές ευνοούνται σημαντικά από μια εννοιολόγηση του κοινωνικού ζητήματος με βεμπεριανούς όρους αποκλεισμού από την κατανάλωση (τρόποι ζωής, πρακτικές διάκρισης κ.λπ.).