Ο κοινωνικός διάλογος υπήρξε μια σημαντική παρέμβαση για τη σχέση κράτους, κεφαλαίου και εργασίας, η οποία θεωρήθηκε θεμέλιο της διαδικασίας εξευρωπαϊσμού σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο. Σηματοδότησε σε μεγάλο βαθμό τη σταδιακή εγκατάλειψη του μοντέλου του «κοινωνικού κορπορατισμού», που καθόριζε τις σχέσεις κεφαλαίου - εργασίας τις προηγούμενες δεκαετίες. Ωστόσο, όπως υποστηρίζει η συγγραφέας πρόσφατα διαφαίνεται η αντικατάστασή του από ένα είδος «διαβουλευτικού κορπορατισμού» στο υψηλό επίπεδο εκπροσώπησης και δομές εξαρθρωμένου πλουραλισμού στο μέσο και χαμηλό. Το βιβλίο με σαφή και εξαντλητικά τεκμηριωμένο τρόπο και με γνώμονα τη διεθνή προβληματική απαντά στα ερωτήματα που προκύπτουν από τις συνέχειες και τις ασυνέχειες ανάμεσα στον κοινωνικό διάλογο και το σύστημα κοινωνικής εκπροσώπησης που προηγήθηκε από τη μια, και εκείνο που διαφαίνεται ότι εγκαθίσταται από τις πρόσφατες εξελίξεις από την άλλη. Πιο συγκεκριμένα, η μελέτη δείχνει ότι στη χώρα μας η εδραίωση του κοινωνικού διαλόγου ανάμεσα στις εργοδοτικές οργανώσεις και το κράτος, στο πεδίο χάραξης πολιτικής, διαμόρφωσε τους όρους για τη βαθμιαία ηγεμόνευση των εργοδοτικών αιτημάτων και στρατηγικής. Ωστόσο, στη συνάφεια της κρίσης παρατηρείται απόκλιση συμφερόντων στο εργοδοτικό στρατόπεδο που απομακρύνει τους μεγάλους από τους μικρούς και μεσαίους εργοδότες, η οποία ενδεχομένως, να σημαίνει και το τέλος του κοινωνικού διαλόγου, τουλάχιστον στη χώρα μας.