Όταν αποφάσισα να γράψω το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας δεν είχα όλες τις απαντήσεις. Πολλές και από τις ερωτήσεις δεν είχαν ακόμη αναδειχθεί. Δεν αναζητούσα ασφαλώς τις τέλειες προβλέψεις. Ήξερα πια πολύ καλά ότι δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. Έψαχνα έναν δημόσιο λόγο που να αμφισβητεί τις υποθέσεις μου, χωρίς μοντέρνα στερεότυπα, γιατί τα παλιά είχαν ήδη σαρωθεί, να με κάνει να σκέφτομαι. Ούτε τώρα τις έχω. Τουλάχιστον όμως προσπάθησα. Σκάβοντας βαθιά. Σε όσο περισσότερα βιβλία μπορούσα, στις παλιές και νέες πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις, στις ιστορίες, στις βεβαιότητες, στις αμφιβολίες, στην ομορφιά, στην ασχήμια, στις νίκες και τις ήττες. Ο μεγαλύτερος εχθρός μου υπήρξε η ευκολία. Ο μεγαλύτερος φίλος μου οι άνθρωποι που δεν σταμάτησαν ποτέ να με εκπλήσσουν, θετικά ή αρνητικά. Όσο έγραφα κατέρρευσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ηγεμόνευσε ο Μητσοτάκης, το ριζοσπαστικό κέντρο έχασε πολύτιμες, συντακτικές ευκαιρίες, ήρθε η πανδημία, νίκησε ο Μπάιντεν, η Μ. Βρετανία αποχώρησε από την ΕΕ, ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο διαδέχθηκε στην Ευρώπη τους συντηρητικούς, η συμφωνία AUKUS και ο πόλεμος στην Ουκρανία μετέβαλαν τις γεωπολιτικές ισορροπίες, η κλιματική αλλαγή μπήκε στην ημερήσια ατζέντα, το αντιεμβολιαστικό κίνημα άρχισε να αποκτά ενιαία κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, τα εθνικά κράτη έριξαν στις αγορές τρισεκατομμύρια ευρώ παραβιάζοντας χρόνια οικονομικής ορθοδοξίας και οδηγώντας στην πολτοποίηση τόνων οικονομικών μελετών και βιβλίων, το Ελ Σαλβαδόρ έκανε το Bitcoin επίσημο νόμισμα της χώρας, τέσσερα ηφαίστεια ενεργοποιήθηκαν -της Ισλανδίας για πρώτη φορά μετά από 800 χρόνια-, πέθανε ο Μ. Γκορμπατσόφ και η βασίλισσα Ελισάβετ. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)