Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αντιδράσεις, συμπεριφορές, αλλά και τις επιπτώσεις, ιδίως όταν όλοι γνωρίζουν ότι η διεθνής νομιμότητα, με την ανάδυση ενός ανεξάρτητου Κοσόβου, θα υποστεί ένα σοβαρό πλήγμα με αρνητικές συνέπειες για τις βασικές συνιστώσες της διεθνούς δικαιοταξίας, δηλαδή την εθνική κυριαρχία, την πολιτική ανεξαρτησία και ακεραιότητα του κράτους, αλλά και επαναπροσανατολίζοντας εθνικές διεκδικήσεις γύρω από το δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Κι επειδή η μονομερής ανεξαρτησία του Κοσόβου θα αναγνωρισθεί και θα υποστηριχθεί από τη διεθνή κοινότητα, χωρίς την παρουσία της οποίας θ αποτελέσει χίμαιρα, γίνεται φανερή -ακόμη περισσότερο- η ευθύνη που βαρύνει ορισμένα διεθνή όργανα και οργανισμούς, ιδίως τον ΟΗΕ και την ΕΕ. Βέβαια, πρωταρχικά η ευθύνη ανήκει στα Ην. Έθνη, που, ήδη, με την απόφαση 1244/1999 και την εγκαθίδρυση μιας διεθνούς διοίκησης (UΝΜIΚ), οδήγησε αναπόδραστα σε πρωτογενείς τριβές με πολλές αρχές και κανόνες διεθνούς δικαίου, σ ένα πλαίσιο ρευστότητας και κατακερματισμού του διεθνούς δικαίου. Όταν, όμως, δεν πρόκειται για λάθη -όπως αυτά της ΕΕ και της επιτροπής Badinter στην πρώην Γιουγκοσλαβία-, αλλά για επιλογές πολιτικής μανιχαϊσμού επέκεινα της διεθνούς νομιμότητας, τότε μεγαλώνει η ανησυχία για το μέλλον της διεθνούς δικαιοταξίας. Η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί ασυλλόγιστα να δημιουργεί και να προάγει κράτη, που εκ γενετής παρουσιάζουν λειτουργικά προβλήματα δόμησης (κυριαρχία, ανεξαρτησία κ.λπ.) και βιωσιμότητας· οντότητες που προκαλούν τριβές με το ισχύον διεθνές δίκαιο, τα δικαιώματα του ανθρώπου και το κράτος δικαίου, με ανεξέλεγκτες συνέπειες για το μέλλον. Στέλιος Περράκης