Καθισμένος στο παγκάκι, στην πρύμνη, έβλεπε τη Σύρο του να χάνεται σιγά σιγά στο γκρίζο, μες στη γαλάζια ομίχλη του απέραντου, και δίπλα του το νεαρό ζευγαράκι με τις πλάτες προκλητικά στραμμένες στο παρελθόν έβαζε πλώρη κατάπρυμα με πυξίδα τον έρωτά τους. Εκείνη, μια υπέροχη γλυκιά κοπελίτσα, να τον κοιτά στα μάτια με λατρεία και να λαμποκοπά κι εκείνος, παλικαράκι αμούστακο σχεδόν, να της λέει και να της λέει και να μην την χορταίνει κι ο Γρηγόρης να νιώθει σαν να τανε μόλις χθες στη θέση του και να συνειδητοποιεί περίτρανα πάνω στο πετσί του τη σκληρή πραγματικότητα του ληγμένου του προϊόντος. Τόσο πρόσφατο παρελθόν όλα αυτά, τόσο, σχεδόν κι οι αναμνήσεις του για τους αγαπημένους του ξεπερασμένους, τόσο κοντά και το δικό του πεπερασμένο. Μια αναδρομή πίσω ή μια αναδρομή μπροστά, τι σημασία είχε, κι ήταν κι οι δυο τους τόσο εύκολες και τόσο κοντινές. Θέμα απλά της θέσης του παρατηρητή. Κι ήταν ο φόβος του που τον τρόμαζε κι όχι αυτά καθαυτά τα, έτσι κι αλλιώς δεδομένα και θέμα χρόνου, γεγονότα του παρελθόντος ή του μέλλοντος. Και η Σύρος απόμακρη πια και αυτός φοβόταν χαμένος στα υπαρξιακά του, κάπου ανάμεσα στα περασμένα των άλλων και τα δικά του. Τόσο κοντά και τόσο μόνος... Φοβόταν πως αυτό το ταξίδι του ήταν το τελευταίο του προσκύνημα. Φοβόταν για τον εαυτό του και την ανίατη αρρώστιά του, φοβόταν για την Θεανώ, που μπορεί να μην την έλεγαν πια Θεανώ... Φοβόταν ό,τι χειρότερο, τον εαυτό του.