Η Μόλλυ σκέφτεται αυτά τα γαμημένα τα περιοδικά που σου λένε τι να κάνεις και πώς να ζεις άκου εκεί τι να κάνω και πώς να ζω... ...περιοδικό ο Γάμος και περιοδικό η Βάπτιση και ασφαλώς ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί δεν υπάρχει και περιοδικό Κηδεία. Ναι, αυτό όντως, ναι, ναι αυτό ναι θα το θεωρούσα ναι κάπως προχωρημένο και αναντίρρητα πιο ανθρώπινο και αν υπήρχε αυτό το περιοδικό θα το δώριζα σε όλους τους παλαιούς μου και αγαπημένους μου εραστές μία μόνιμη συνδρομή στο περιοδικό Κηδεία θα τους έκανα δώρο να το βρίσκουν κάθε μήνα και εφ όρου ζωής στο γραμματοκιβώτιό τους έχω σκεφτεί μάλιστα και τη διαφημιστική καμπάνια τού περιοδικού Κηδεία σε περίπτωση Ανάστασης επιστρέφονται όλα τα χρήματα που δαπανήθηκαν για το φέρετρο αυτό θα είναι το σλόγκαν της διαφημιστικής μου καμπάνιας. Η Κασσάνδρα σκέφτεται Αέρας: Όχι, όταν φυσάει, φοβάμαι. Δεν κάνω τίποτε. Γιατί ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος να παρασυρθώ εγώ ή οι εραστές μου οι Τηλέμαχοι στους ουρανούς. Υπάρχει ο κίνδυνος να με βλέπουν οι εραστές μου στα καλά καθούμενα να πετάω ή να βλέπω εγώ στα καλά καθούμενα τους εραστές μου να αιωρούνται και να πετάνε. Και από μακριά να μάχονται. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Απόσταση. Και δεν μπορεί να υπάρχει έρωτας σωμάτων από απόσταση. Ευτυχώς η τεχνολογία δεν έχει φθάσει ακόμη μέχρι αυτό το εξευτελιστικό σημείο. Όταν φυσάει, κλείνομαι στο σπίτι μου και περιμένω απλά και μόνο να κοπάσει ο αέρας. Χώρια που φοβάμαι φριχτά και το φριχτό βουητό που συνοδεύει τον αέρα. Γιατί κανένα κακό δεν έρχεται μόνο του. Θέλει μπαστούνι κακό το Κακό για να κρατηθεί.