Η ελληνική βιομηχανία συγκροτήθηκε και συνεχώς ενισχύεται κυρίως με δανειακά (ως επί το πλείστον βραχυπρόθεσμα) κεφάλαια, από το ύψος των οποίων εξαρτάται η καλή λειτουργία της, ακόμα και η επιβίωσή της. Έτσι δεν μπορεί μέσα στα όρια που πρέπει και με τον τρόπο δραστηριοποίησης που επιβάλλεται αλλά και με τους όρους δανεισμού (ιδία ύψος τόκων σε σχέση με ύψος και μορφή ξένων κεφαλαίων) να αξιοποιήσει τη δύναμή της και να επιβιώσει ομαλά. Είναι χαρακτηριστικό ότι κοινό γνώρισμα σε όλες τις περιπτώσεις κυρίως από το 1928 μέχρι σήμερα είναι ο τραπεζικός υπερδανεισμός και η προσπάθεια των μονάδων να καλύψουν με αυτόν συσσωρευμένες ζημιές που προέρχονται, όμως, από την αδυναμία τους να ανταποκριθούν (κυρίως με κεφαλαιακή, οργανωτική και μηχανολογική αναδιάρθρωση) στις εξελίξεις της αγοράς.