Μία αβέβαιη και απειλητική καθημερινότητα επικράτησε για τους πολίτες της Ελλάδας μετά την υπογραφή του μνημονίου, ως αποτέλεσμα της ακραίας λιτότητας που επιβλήθηκε. Η ύφεση, ή ανεργία, οι μειώσεις και οι περικοπές των μισθών, η αυξανόμενη φορολογία και η συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, η διόγκωση της φτώχειας, επιδείνωσαν τις συνθήκες διαβίωσης, ενέτειναν τα προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας, αύξησαν τα ποσοστά των αυτοκτονιών και της θνησιμότητας. Παράλληλα, άρχισαν να κερδίζουν έδαφος εντεινόμενες πολιτικές και πρακτικές καταστολής, παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κοινωνικά αδύναμων ομάδων, ο ρατσισμός, η βία και ο φασισμός, δημιουργώντας κλίμα φόβου και ανασφάλειας. Το βιβλίο επιχειρεί μία σφαιρική κριτική και τεκμηριωμένη ανάλυση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης στη ζωή των πολιτών, ανάλυση που αναδεικνύει την κοινωνική συνοχή ως το μεγάλο θύμα της κρίσης. Κεντρική θέση στην ανάλυση κατέχει η παρουσίαση μηχανισμών χειραγώγησης της κοινωνίας και διαδικασιών κοινωνικού αποκλεισμού, όπως η κατασκευή ενόχων, ενοχών και αποδιοπομπαίων τράγων, και η ποινικοποίηση της ασθένειας και της διαφορετικότητας. Παράλληλα, αναζητεί λύσεις για την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων που έχουν οξυνθεί μέσα από την ενίσχυση της δημοκρατικής συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων και τον σχεδιασμό, την υλοποίηση και την αξιολόγηση των παρεμβάσεων, με τη συμμετοχή των λειτουργών φροντίδας και των ίδιων των εξυπηρετουμένων. Αναδεικνύει τη σημασία της κριτικής σκέψης και στάσης για τη διαμόρφωση ενός κινήματος αλληλεγγύης ενάντια στις πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή ανθρωπιστική κρίση και προτείνει το μοντέλο της κριτικής κοινωνικής εργασίας στην παροχή κοινωνικής φροντίδας.