Η Ειρήνη δε ζήλεψε ποτέ τ’ άστρα ούτε και μπήκε στον πειρασμό να τα μετρήσει. Της αρκεί η Γη, μια Γη στην οποία ο Αποστόλης φοβάται να πει όσα σκέφτεται κι εκείνη ψάχνει ένα κλειδί για το καινούριο της δωμάτιο. Σ’ αυτήν τη Γη, το Περιστέρι κι η Δράμα είναι γειτονιές της ίδιας πόλης και το σχολείο τελειώνει εκεί όπου σταματά το γέλιο του Σίμου. Τη μέρα που οι πορτοκαλάδες γλυκαίνουν, δυο παιδιά, στη στάση του λεωφορείου, αναρωτιούνται άμα θα βρέξει. Τα όνειρα είναι παράξενα, αλλά όχι πιο παράξενα από αυτούς που τα κάνουν. Η Ξινή πορτοκαλάδα είναι ένα νεανικό μυθιστόρημα για εκείνους που σκέφτονται να ξεριζώσουν τον ήλιο.