Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους το 1453 είναι ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας και η αποφράδα ημέρα του Βυζαντινού Ελληνισμού. Ανέλαβα να γράψω το λεγόμενο "Ημερήσιο Χρονικό της Πολιορκίας", αποδίδοντας κατά λέξη τις κυριότερες διηγήσεις των αυτόπτων μαρτύρων και των σύγχρονων ή σχεδόν σύγχρονων ιστορικών της εποχής, που είχαν την δυνατόν άριστη γνώση των γεγονότων. Ανάμεσα στις πολύ σπουδαίες περιγραφές, καταθέτω εκείνες του Βενετού Βάρβαρου, του Καρδινάλιου Ισίδωρου, του Λατίνου αρχιεπισκόπου Μυτιλήνης Λεονάρδου και του Έλληνα Κριτόβουλου. Οι περίπου καθημερινές αυτές διηγήσεις, συνδυαζόμενες μ εκείνες των Βυζαντινών χρονογράφων Φραντζή, Δούκα και Χαλκοκονδύλη κάνουν δυνατή σήμερα σε μας την παρακολούθηση, ώρα με την ώρα, των εναγώνιων περιπετειών του μνημειώδους αυτού δράματος. Επίσης συμβουλεύθηκα, επί ίσοις όροις, τους Τούρκους και τους Σλάβους ιστορικούς. Η άλωση θα μείνει, προπαντός, στη μνήμη των Ελλήνων μια χρονολογία αθάνατη, μνημόσυνο αώνιο για το δοξασμένο θάνατο του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, που έπεσε ηρωϊκά για την Πατρίδα, στο ρήγμα της πύλης του Αγίου Ρωμανού, το πρωί της 29ης Μαΐου 1453, ανάμεσα στους ατρόμητους συμπολεμιστές του. Παρίσι, Μάρτιος 1914, Γουσταύος Σλουμπερζέ