Ως τώρα το "De administrando imperio" του Κωνσταντίνου Ζ Πορφυρογέννητου αντιμετωπιζόταν από τη σύγχρονη έρευνα ως έργο "περιγραφικής γεωγραφίας", "εθνολογίας", "αρχαιογνωσίας" ή στην καλύτερη περίπτωση ως μια πολύτιμη, αλλά δυσνόητη ιστορική πηγή με πολλά λάθη και ανακρίβειες. Εδώ το "De administrando imperio" αντιμετωπίζεται ως εγχειρίδιο πολιτικής ιδεολογίας που εκφράζεται με μεσαιωνική νοοτροπία και δεοντολογία: πρόκειται για το πώς η Μακεδονική δυναστεία σχεδιάζει να αντιμετωπίσει τους πιο επικίνδυνους από τους εχθρούς της Πατζινακίτες (που η σύγχρονη ιστοριογραφία τους θεωρεί συμμάχους παραπλανημένους) και θα εισβάλει μαζί με τους συμμάχους της στη Χαζαρία (οι Χάζαροι ήταν πιστοί βυζαντινοί σύμμαχοι μέχρι την αντισημιτική πολιτική του Βασίλειου Α). Αυτές οι επιδιώξεις πραγματώθηκαν επί Βασίλειου Β σε ό,τι αφορά τους Χαζάρους και επί Κομνηνών Αλέξιου Α και Ιωάννη Β σε ό,τι αφορά τους Πατζινακίτες.