"Κάποιος πρέπει να έχει δίκιο. Κάποιος κρατάει τη λέξη που δικαιώνει το μέσα μας. Ας πούμε ότι υπήρχε πάντα και είναι αιώνιος, ας πούμε ότι δεν σιωπά ή αν σιωπά είναι για να ερμηνεύσουμε τη σιωπή του εμείς και να υψώσουμε τις δικές μας στιγμές. Αυτός κρατάει ένα καραβάκι και το ρίχνει στην κάλπη της θάλασσας, αυτός πιστεύει πως ο αφρός της θάλασσας είναι τα μαλλιά της που άσπρισαν από το χρόνο. Ίσως και να τον δω όταν βγω για περπάτημα σήμερα. Θα βρίσκεται μάλλον στο πιο μεγάλο μου βήμα και στο κρύο του Δεκέμβρη. Θα του μιλήσω με μια υπόσχεση: ότι θα τον βρίσκω πάντα όπου κι αν είναι, γιατί πρόθεσή του δεν ήταν ποτέ να είναι κρυφός, απλά ήθελε να ησυχάζει στις βιτρίνες της πραγματικότητας και να σε βάζει στο μαγαζί του ονείρου αναζητώντας πάντα την τέλεια ερμηνεία της εικόνας του..."