Τέσσερα πληγωμένα παλληκάρια που έζησαν την ανείπωτη τραγωδία της Κύπρου αποθήκευσαν στη φαρέτρα της μνήμης τους όλες τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησαν. Τις έζησαν από την πρώτη γραμμή της μάχης, πολέμησαν με νύχια και με δόντια και με απαράμιλλο ηρωισμό απέτρεψαν τα χειρότερα για τον Ελληνισμό. Κάποιοι έχυσαν το αίμα τους κι όσοι επέζησαν υποφέρουν ακόμη, πενήντα χρόνια μετά, από μετα-τραυματικό στρες και από αναπηρίες που τους κληροδότησε η συμμετοχή τους στον πόλεμο. Η ιστορία τους δεν γράφηκε, ούτε ειπώθηκε ποτέ ολοκληρωμένα όλα αυτά τα χρόνια. Την κάλυψε το πέπλο της εθελούσιας λήθης για μια εθνική συμφορά. Κανείς δεν ήθελε να θυμάται. Και μόνο οι ίδιοι με τους συμπολεμιστές τους διηγούνταν ο ένας στον άλλον τις αναμνήσεις και τους εφιάλτες τους. Κάποιοι από αυτούς, υπηρετώντας τη στρατιωτική τους θητεία, εγκλωβίσθηκαν στους χουντικούς σχεδιασμούς του πραξικοπήματος κατά του Μακάριου και υπό την απειλή ενδεχόμενης εκτέλεσης, βρέθηκαν να πολεμούν εναντίον Ελλήνων, με αποτέλεσμα να κουβαλούν μια ολόκληρη ζωή το βάρος και τα τραύματα, ψυχικά και σωματικά, αλλά και το στίγμα μιας προδοτικής αδελφοκτονίας. Το ελληνικό κράτος φέρθηκε με απίστευτη σκληρότητα και καχυποψία στους ήρωες και στα θύματα της τραγωδίας, όταν επέστρεψαν στην πατρίδα, θέλοντας να αποκρύπτει εσαεί τις ευθύνες της χουντικής κυβέρνησης και του διεθνούς παράγοντα. Έστω και τώρα πρέπει να αποκαταστήσει εκ των υστέρων τους ανθρώπους αυτούς, που διανύουν την έβδομη ή την όγδοη δεκαετία της ζωής τους, χωρίς να έχουν ουσιαστικά δικαιωθεί. Ο Φάκελος της Κύπρου δεν άνοιξε ποτέ, καλύπτοντας τα πρωτοπαλίκαρα της προδοσίας και αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην καταγραφή της ιστορικής αλήθειας.