Στην ανάμνηση λοιπόν του Χριστού, στην Θεία Ευχαριστία, μαζευόμαστε ως αδέλφια γύρω από το Πατρικό τραπέζι, να προσευχηθούμε από κοινού (όλες οι προσευχές εκφέρονται (όπως είπαμε) σε πληθυντικό αριθμό… δεόμεθα… παρακαλούμε… ἡμεῖς… καταξίωσον ἡμᾶς…) ευχαριστώντας τον Πατέρα μας, που έστειλε τον Μεγάλο Αδερφό μας να γίνει άνθρωπος σαν εμάς, να μας δείξει-διδάξει τον τρόπο να Του μοιάσουμε, και να μας δώσει ως Σώμα Του και Αίμα Του, αυτά που συντηρούν την σωματική μας ύπαρξη ψωμί και κρασί μεταβάλλοντάς τα. Σ’ αυτή την ανάμνηση περιλαμβανόμαστε όλοι. Οι βιολογικά ζωντανοί αλλά και οι βιολογικά πεθαμένοι! Για τον Θεό… «πάντες ζῶσιν». Τότε λοιπόν, όταν Τον παρακαλέσουμε και μεταβάλει το ψωμί μας σε Σώμα Του και το κρασί μας σε Αίμα Του, εκεί τότε, μπροστά στα Άγια Δώρα, αρχίζουμε να παρακαλούμε πρώτα για τους νεκρούς αδελφούς μας (μετά το «Ἐξαιρέτως») και στη συνέχεια για τον υπεύθυνο επίσκοπο και όλους τους ζωντανούς αδελφούς μας. Στην Ευχαριστία αίρεται το σύνορο του θανάτου, με την μνημόνευση από κοινού όλων: αγγέλων, αγίων και ανθρώπων κεκοιμημένων και ζώντων! Εκεί, και έτσι, διαιωνίζεται για όλους, η οδός προς το πλήρωμα της Βασιλείας του Θεού εν Χριστώ.