Οι άνθρωποι, κάποιοι άνθρωποι... είναι δεμένοι συναισθηματικά με τα αγαπημένα τους αντικείμενα και στεναχωριούνται όταν τα αποχωριστούν. Γιατί λοιπόν και τα αντικείμενα να μη θρηνούν για τη μέγιστη απώλεια... για τον θάνατο των ανθρώπων που τα αγόρασαν και τα φρόντισαν; Τα παλιά αντικείμενα που εδώ και χρόνια γιορτάζουν καθημερινά τις σιωπές τους σε μια εξοχική κατοικία ενός ορεινού χωριού της κεντρικής Ελλάδας ξυπνούν στο άκουσμα της απώλειας! Η κανάτα μιας παλιάς γερμανικής καφετιέρας, το μικρό καδράκι, ένα προπολεμικό βάζο, δύο γραφομηχανές, το ραδιόφωνο της γιαγιάς του ιδιοκτήτη... Φόβος, λύπη, εξάρτηση, αγάπη... τα συναισθήματα των πραγμάτων! Συνειδητοποιούν πως εξαρτώνται από τους ανθρώπους, καθώς οι κληρονόμοι του σπιτιού - όποτε το θελήσουν - μπορούν να τα πετάξουν στα σκουπίδια. Να τα κάψουν... Έχουν ακούσει για... ανακαίνιση, μοντέρνο στυλ και μινιμαλιστικές απόψεις. Κλαίνε τα αντικείμενα; Θρηνούν οι άνθρωποι; Τα "Δάκρυα των πραγμάτων" δεν ασχολούνται με τα δάκρυα των ανθρώπων, αλλά με τον άνθρωπο -τον ζωντανό και τον νεκρό- που φέρνει δάκρυα συγκίνησης στα δικά τους "μάτια".