Ναι, το τρένο της μεγάλης στιγμής φτάνει κάποια στιγμή στο σταθμό, όπου από χρόνια περίμενες και είτε το αναγνωρίζεις και ανεβαίνεις, χαρίζοντας στον εαυτό σου τον απατηλό ίλιγγο των όσων ονειρευόσουν, είτε το αφήνεις να φύγει. Κουμπώνεις ως επάνω το παλτό και συνεχίζεις το θλιβερό οδοιπορικό σου πλάι στις ράγες των χαμένων ευκαιριών σου. Ή, ακόμα χειρότερα, ανεβαίνεις σε λάθος συρμό. Αναχώρηση. Μια φευγαλέα ματιά απ το παράθυρο. Χειμωνιάτικο τοπίο που χάνεται βιαστικά στο βάθος. Αιφνίδια συνειδητοποίηση. Καμιά επιστροφή. Άδειες ματιές. Και μετά βουβαμάρα. Η αλληλεγγύη των χαμένων μέσα σε τούτο το παγερό θηρίο, που ανέλαβε να περιμαζέψει του κόσμου τους άφρονες, τους εκκεντρικούς, τους αλαζόνες, τους δειλούς...