Της ανάλυσης προηγείται η λύση. Για να ξετυλίξουµε το κουβάρι των αντιφάσεων που σε επίπεδο κοινωνίας εκδηλώνονται ως επάλληλες κρίσεις, επείγει πρώτα να λυθούµε εµείς, να ανοιχθούµε προς τον κόσµο που παρατηρούµε µε τρόπο τέτοιον, ώστε η ενέργεια να επιστρέψει στον εαυτό της. ∆οµηµένα, όχι χαοτικά. Το βιβλίο αυτό δεν παρατηρεί το Λαύριο από κάποια πλεο­νεκτική νεωτερική θέση· παρατηρεί την ίδια τη νεωτερικότητα, (µέσα) από το Λαύριο. Και τι βλέπει; Βλέπει εµένα, αλλά κι εσένα νεωτερικέ συνταξιδιώτη, να προσπαθούµε να σχετισθούµε µε κάτι· να ελπίσουµε σε κάτι· να ταυτιστούµε µε κάτι. Κοινωνιολογικά µιλώντας, σηµασία δεν έχει να αναλύσουµε το αντικείµενο, αλλά τον τρόπο µε τον οποίο σχετιζόµαστε µαζί του και µε τον εαυτό µας. Πώς γίνεται κοινωνικά δυνατή η αλλοίωση της σχέσης µας µε τον κόσµο; Τι σηµαίνει η διαλεκτική αλλοτρίωσης και συντονισµού και γιατί µας αφορά; Γιατί είναι κοινωνικά πιο ωφέλιµο να ασχοληθούµε µε τον βασιλιά Αλκίνοο, παρά µε τον Οδυσσέα· µε τον Τζεπέτο, παρά µε τον Πινόκιο; Αυτά και άλλα ερωτήµατα θέτει η ψυχοκοινωνική έρευνα που πραγµατοποίησα πρόσφατα στο νοτιοανατολικό άκρο της Αττικής, σε αυτή τη «λαύρα», τη γαλαρία όπου συναντώνται παρόν, παρελθόν και µέλλον· ενεστώτας, µέλλων και αόριστος· εσείς, εγώ κι ο κόσµος µας.