Υπήρξαν στην ιστορία προσωπικότητες των οποίων το πέρασμα από αυτήν υπήρξε λαμπερό, αλλά σύντομο. Είναι οι «διάττοντες αστέρες της Ιστορίας». Κάτι τέτοιο υπήρξε και ο Λάζαρος Ος (1768-1797). Στα δεκάξι του στρατιώτης-δεκανέας στο γαλλικό στρατό. Στα εικοσιτέσσερά του αντιστράτηγος και στη συνέχεια διοικητής της μεγαλύτερης ως σήμερα γαλλικής στρατιάς, της στρατιάς του βορρά, πέθανε σε ηλικία 29 ετών. Υπήρξε στην κυριολεξία γιος της Επανάστασης και στρατηγός της «Δημοκρατίας της μίας και αδιαίρετης». Νίκησε πολλούς από τους επιφανείς στρατηγούς της εποχής του και με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη αποτέλεσαν ως τον θάνατο του, το ξεχωριστό δίδυμο των κορυφαίων στρατηγών από τους πολλούς που ανέδειξε η Επανάσταση. Πολλοί από τους εκατοντάδες συγγραφείς και ερευνητές που ασχολήθηκαν με την περίπτωσή του, θεωρούν ότι ο θάνατός του άνοιξε το δρόμο στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Λαμπρός στρατιωτικός εγκέφαλος, είχε την τύχη, χάρη στην ευθύτητά του και την πίστη του στην Επανάσταση, όταν τα κεφάλια πολλών στρατηγών δίκαια ή άδικα έπεφταν από το Επαναστατικό Δικαστήριο, αυτός να δικαιώνεται από αυτό. Νίκησε, την από την Αγγλία τροφοδοτούμενη αντεπανάσταση στη Δύση για την επαναφορά των βασιλιάδων, και ειρήνευσε τις περιοχές της, επιχείρησε απόβαση στην Ιρλανδία για να χτυπήσει την Αγγλία στο ίδιο το έδαφος της, άνοιξε το δρόμο προς τη Βιέννη. Παρόλο που πέθανε «νωρίς» υπήρξε ένας από την πλειάδα των γιγάντων που ανέδειξε η Γαλλική Επανάσταση, όπως συμβαίνει άλλωστε με όλες τις Επαναστάσεις.