Και όμως ζουν ανάμεσά μας. Το προσωπείο τούς προστατεύει από το να εκτεθούν, αλλά αποκαλύπτει την ευάλωτη, ανθρώπινη φύση τους. Η ευτυχία τους έχει χαθεί από καιρό, πασχίζουν, τρώνε τις σάρκες τους για να την επαναφέρουν αλλά η ευάλωτη φύση τους συνεχώς τους διαψεύδει. Άνθρωποι της επαρχίας, που βλέπουν τον ορίζοντα της θάλασσας σαν διέξοδο, οχυρώνονται πίσω από τον κακό τους εαυτό, οπλίζονται ταυτόχρονα για να τον αντιμετωπίσουν. Τον φοβούνται αλλά και τον επικαλούνται, τον «φωνάζουν» αλλά και τον αναγκάζουν να σωπάσει. Αυτοί που ζουν δίπλα τους ακούνε, υποψιάζονται, σχολιάζουν ψιθυριστά αλλά δεν παρεμβαίνουν στο όνομα των ευαίσθητων, προσωπικών τους δεδομένων. Μόνο μια υποψία χαράς χωράει να μπει απ’ τη χαραμάδα των σπιτιών τους. Η υποψία ότι ο έρωτας είναι ο μόνος καλός τους εαυτός.